Podstawy techniczne

Podobnie jak w przypadku karate ilość materiałów, które pozwoliłyby w sposób jednoznaczny udokumentować źródła i prześledzić rozwój sztuki kobudo jest ograniczona. Jest ich nawet mniej niż w przypadku karate. Wpływ na to, że dotrwało do naszych czasów tak mało źródeł pisanych dokumentujących rozwój tych sztuk ma dwa podstawowe powody. Pierwszy z nich to zwyczaj ustnego, osobistego przekazu z mistrza na ucznia tak technik, jak i tradycji danej szkoły. Drugi to zniszczenie istniejących dokumentów w czasie II wojny światowej. Wyspa została wtedy doszczętnie zniszczona.

Kobudo rozwinęło się na Okinawie jako samodzielna sztuka walki z użyciem broni charakterystycznych dla tej sztuki walki. Na rozwój takich, a nie innych broni miały wpływ ubogie złoża rud metali na wyspie. Wszelkie metalowe przedmioty i narzędzia były tam bardzo cenne. Wzmianki o tym można odnaleźć w raportach chińskich poselstw i misji handlowych odwiedzających Okinawę. O tym jak wielką wagę przywiązywał rząd okinawski do właściwej gospodarki tym surowcem może być fakt powołania specjalnej agendy kontrolującej jego właściwe wykorzystanie.

Był to główny powód i motor rozwoju szerokiego wachlarza broni okinawskiego kobudo. Innymi wskazywanymi źródłami rozwoju tej sztuki były edykty zakazujące posiadania typowej militarnej broni ostrej wydane przez króla Okinawy, a poźniej przez klan Shimazu pod którego okupacją znalazły się wyspy Ryukyu.

Z każdą szkołą kobudo, mimo że jest to sztuka walki z wykorzystaniem broni, związany jest także system (najczęściej rodzinny) walki bez broni.

Sprostować tu należy dość powszechnie głoszony pogląd, że bronie okinawskiego kobudo rozwinęły się z narzędzi rolniczych. Mogą one je przypominać, lecz geneza ich powstania jest całkiem odmienna (patrz: Bronie Kobudo). Generalnie dostrzec w nich można wpływy chińskie, które poddane zostały transformacji przez okinawańczyków i dostosowane do ich potrzeb i tradycji. Podobnie zresztą jak inne elementy chińskiej kultury, z której dorobku wyspiarze czerpali, jednak nigdy ślepo jej nie naśladując.

 

Kata

BO

Bo - kij - to podstawowa broń okinawskiego kobudo. Używane są kije o różnej długości: od 30 do 370 cm. Standartem jest jednak kij długości 180 cm o kształcie okrągłym, sześcio lub ośmiokątnym o ściętych stożkowo końcach. Kij jest najstarszym rodzajem broni znanym człowiekowi. Metody walki kijem rozwijały się w różnych miejscach globu, tworząc z czasem wyrafinowaną technikę posługiwania się nim. Ze względu na swoją skuteczność w rękach eksperta kij na Okinawie traktowany był jako najgroźniejsza z broni.

• Bo Kihon Ichi
• Bo Kihon Ni
• Shushi No Kon
• Choun No Kon
• Sakugawa No Kon
• Chikin Bo
• Shishi No Kon

SAI

Sai - to para żelaznych prętów z gardą w kształcie litery U. Klinga Sai ma kształt okrągły, sześcio lub ośmiokątny.

• Sai Kihon Ichi
• Matayoshi No Sai Dai Ichi
• Matayoshi No Sai Dai Ni
• Chinbaru No Sai

TONKUWA

Tonkuwa (Tuifa, Tonfa) - to pałka z poprzecznie przymocowaną rączką.

• Tonkuwa Kihon Ichi
• Matayoshi No Tonkuwa Dai Ichi
• Matayoshi No Tonkuwa Dai Ni>

NUNCHAKU

Nunchaku - to dwie pałki o długości przedramienia połączone linką.

• Nunchaku Dai Ichi
• Nunchaku Dai Ni

KAMA

Kama - sierp.

• Kama Nuti
• Shimotsuki Kama

SANSETSUKON

Sansetsukon - trzy pałki połączone linką.

• Hakuho

EKU

Eku - wiosło.

• Chikin Hakachu No Eku Di

JO

Jo - krótki kij o długości ok. 120 cm.

• Jo Jutsu

NUNTI

Nunti to broń z ostrzem podobnym do sai (garda w kształce litery S) umocowanym na kiju o długości ok. 180 cm.

• Nunti No Kata

KUE

Kue - motyka

• Kue No Kata

TIMBEI

Timbei - tarcza i krótki miecz z szerokim ostrzem.

• Timbei No Kata

SURUCHIN

Suruchin - łańcuch z umocowanymi na końcu ciężarkami.

• Suruchnin No Kata

TETCHO

Tetcho to broń w kształcie krótkiego pręta.

• Tetcho No Kata

TEKKO

Tekko - kastet.

• Tekko No Kata

 

Źródło: Aleksander Staniszew okinawakarate.pl