Zajęcia stymulacji polisensorycznej

 skierowane były do dzieci i młodzieży

doświadczających trudności w uczeniu się i codziennym życiu spowodowanych nieprawidłowym przebiegiem procesów

spostrzegania, opracowywania bodźców płynących  z otoczenia jak również 

z własnego ciała. Rolą metody stymulacji polisensorycznej jest usprawnianie pracy zmysłów tak, by umożliwić dzieciom zintegrowane, wielozmysłowe poznawanie świata oraz skuteczne w nim działanie.

 

Podczas zajęć uczestnicy podejmowali aktywności, które wyzwalały i utrwalały pożądane reakcje na bodźce sensoryczne, kształtowały umiejętność

świadomej obserwacji rzeczywistości

 oraz zdolność wyrażania własnych wrażeń i spostrzeżeń. Odbywało się to w otoczeniu zorganizowanym w taki sposób, aby dziecko miało dostęp

do wrażeń zmysłowych takiego typu

 i w takiej ilości, która jest zgodna

z indywidualnymi potrzebami

 i właściwościami układu nerwowego.

Zasadnicze znaczenie w pracy tą metodą miało  wykorzystanie specjalistycznego sprzętu i przyrządów dostarczających

wrażeń wzrokowych, takich jak: reflektory, projektory światłowody,

 kule lustrzane, lampy UV, słuchowych np. instrumenty muzyczne i przyrządy wytwarzające bodźce  akustyczne czy dotykowe ,jak piłki sensoryczne, substancje i masy o różnych właściwościach i stopniu przekształcalności.

W trakcie swobodnej i kierowanej aktywności w tak zorganizowanej

przestrzeni uczestnicy doświadczali przyjemnych wrażeń polisensoryczych,

stymulowali sprawność zmysłów oraz rozwijali spostrzegawczość, koncentrację uwagi i  pamięć.

W przypadku dzieci przejawiających nadwrażliwość lub słabą reaktywność na bodźce odpowiednio dobrana

i ukierunkowana stymulacja sensoryczna pomagała wyeliminować nieprawidłowe reakcje i zachowania,

co przyczyniło się do zwiększenia poczucia bezpieczeństwa i własnej wartości oraz wzrostu motywacji 

do  działania.